Пир кижи аңнап чӧрген. Иирде (иир четкелди) одун албалып, одунну кезбалып, одаға ташыған. Тайғаға кижи ақтап шықты. Пир тижи кижи аға келеберген. Ол кижи чылаш полған.
Аға келгенде эпчи кижи ойнапкелип ол кижини қылчығаштады. Аңчы қоруққан. Анаң соонда от иштепсалып, қазан ажылбал, табақ чибалып, аңчы оттун пир чанға одурсалған, ол эпчи кижи, тезе, ӧттере оттан ажера одурсалған. Узурға тезе анчы қоруққан. Анаң ол но-ла полза, ол ползун, теп, — мылтығын алвалып, ол эпчи кижиниң эмчек аразын кӧркелип, адыбысқан. Ол эпчи кижи чоқ полыбысқан.
Ааң соонда аңчы тайғаға парып кӧрзе, қарда қан қалтыр. По эпчи кижи тайғаға парғанда, анаң ол тағдың иштинде қыстары сықташқаннар: «Қанче-қанче аңчылар эр эдинип тоспанзыңма! Ол адығчыға парғанзың, ам аттырсалдың. Тағдаң, суғдаң телеп чӧрчатқаннарды ӧдӱрерге эткензиң. Парба, парба, теп айтқанмыс. Ам аттырсалдың!» Аңчы қапчығайла тезипбискен. Тезип эминге нанкелген.
Чооқтанчық: Калар сӧӧғы, Прас алтынғызы, аал Ақкӧл
Ном: «Шорский фольклор», Н. П. Дыренкова, 1940 чыл
Шор тилиңге расшифроватьэткен Л. И. Чульжанова
